Bu tavırlarınız bana bir doktor arkadaşımı hatırlattı. Derdi ki bu arkadaşım: "İnsanları seviyorum ama kendi kendime şaşıyorum da, insanlığa olan sevgim arttığı ölçüde kişilere olan sevgim azalıyor. İnsanlığa hizmet yolunda büyük işler başarmayı düşlüyorum sık sık, gerçekten de insanların mutluluğu uğruna çarmıha gerilmeye bile giderim belki, ama öte yandan bir insanla aynı odada iki gün yalnız kalmaya dayanamam, bunu deneyimlerimden biliyorum. Bana yakın olunca kişiliği onurumu eziyor, özgürlüğümü kısıtlıyor. Bir gün içinde dünyanın en iyi insanından bile nefret edebilirim; yemeği yavaş yavaş yemesi bir kimseden nefret etmeme yeter. Başka birinden nezlesi var, ikide bir sümkürüyor diye nefret edebilirim... Yanıma yaklaştıkları anda düşman kesiliyorum insanlara. Gelgelelim, kişilerden nefret ettiğim ölçüde insanlığa olan sevgim artıyor."
..."
Fyodor Dostoyevski [Karamazov Kardeşler - Üstat Zosima'nın İvan Karamazov'a hitaben bir anısı...]
Kasım 1880'de ilk baskısı yapılan Karamazov Kardeşler'in üzerine söylenecek çok şey var. Öte yandan bu romanı ilk kez Kasım 2012'de okuyabilme olanağı bulan bir okur olarak, felaket bir tatmin duygusuyla geziyorum son birkaç haftadır...
Kapkaranlık Karamazov Ailesi'nin sırlarına vakıf olmamızın üzerinden, bu ay tamı tamına 122 sene geçmiş. Ölümsüzlük aramayan bir insan olan Dostoyevski için talihsiz bir olay bu belli ki... Hayatta hiçbir şey ebediyen kalmasa da, sadece en unutulmaz eserler sonsuzluğu görebilecek bana kalırsa... Bilim insanları ve sanatkârlar onlardan etkilenecek, yeni ürünler vererek bizi yine keyfin, zevkin doruğuna çıkaracak ve içimizde bulunduğuna inandığımız ama doğru cümlelerle anlatamadığımız şeyleri bize bir aydınlanma anı bahşederek açıklayacak. Biz de içimizdeki o 'şey'in tam olarak ne olduğunu anlamaya bir adım daha yaklaşacağız.
Kitapta son 100 sayfa... Bitsin, döneceğim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder