Damiel ve Cassiel, Berlin şehrinin üzerinde dolaşan iki melektir. Bugüne kadar tasvir edilen melek görüntüsüne sahip olmayan ikili, sıradan kişiler gibi görünür; alametifarikaları olan kanatları da her zaman ortaya çıkmaz. Üzerlerinde sade birer pardösü olan bu melekleri diğer insanlar göremez, duyamaz. Sadece küçük çocuklar ve diğer melekler onları görebilir. Onlar da insanlara ve olaylara doğrudan müdahale edemezler.
Damiel bir gün gittiği küçük, pejmürde bir Fransız sirkinde Marion adında bir trapez cambazına tutulur. Genç kadının içinden geçirdiklerini, kafasının içinde duyan Damiel, artık ölümlü bir 'insan' olup Marion'la yaşamaya karar verir.
Yönetmen Wim Wenders'a, 1987 yılında Cannes Film Festivali'nde en iyi yönetmen ödülünü kazandıran Der Himmel Über Berlin, konu itibariyle aslında ilk kez duyduğumuz bir hikayeyi anlatmıyor. Benzeri bir başka film için bakınız: City of Angels. Öte yandan öyle ya da böyle bana her zaman biraz daha bağımsız gelen Avrupa Sineması ile ticari kaygısız yola çıkmadığına inandığım Hollywood Sineması arasındaki farkları anlamamız açısından da büyük bir örnek bu film. Şiirsel dili olsun, olaylara yaklaşımı olsun, çekimleri olsun; her şeyiyle tekrar tekrar izlenesi. Oyunculuklar şahane, manevi bir hikaye olmasına rağmen inandırıcılığı en üst seviyede. Üstelik müziklerinde ve filmin birkaç sahnesinde Nick Cave'in imzası var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder